dost..

Ağaç gibi olmalı dost..Bahçende varlığını sezdirmeden dikilen vefalı bir ağaç gibi olmalı,köklenmeli hayatının her yanına ve sen,her zaman onun orada durduğunu hissetmelisin varlığını.İhtiyaç duyduğun her an,en kısa zamanda gidip gövdesine yaslanabilmeli,fırtınada saklanabilmelisin kovuğunda.Kucaklayabilmeli seni,güvenli kollarıyla.Dalları,bitkin başına omuz;yaprakları kanayan yarana merhem olmalı..

Tüm sırlarını verebilmeli,en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin,gölgesinde serinleyebilmelisin sorgusuz,sualsiz..Bahar geldiğinde,ilk sen görmelisin onu,ilk çiçek açışını..Senin için açmalı,sen koparmalısın ilk meyveyi dalından..Onca dalkavuk arasından vurabilmelisin yüzüne kırıldığını..Ve bir tek o,sadece o,sözünü esirgemeden,çevirmeden,bükmeden söylemeli,yanlış anlayacağını bilmemeli ve tüm bunlara rağmen sessiz kalabilmeli, dost dediğin...

Alkışlandığında değil sadece,asıl yuhalandığında ,yanında durup koluna girebiliyorsa ben,ona dost derim..
Dost dediğin;alemin için övmeli seni,baş başayken de sövmeli sana ve sen ona öyle güvenmelisin.Övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmeli,hiç şüphelenmemelisin.Seni herkezten,hatta senden bile iyi bilmeli,sana senden daha çok güvenmeli..Göz bebeklerin bulutlandığında,anlamalı yaklaşan fırtınayı,sezebilmeli,sen ağlamadan,ağlayabilmeyi,dost dediğin..Yalnızlık,çaresizlik kelimelerini silebilmeli kitabından..'Ah' dediğinde,suratının ifadesi değişebilmeli,sana 'Ah' dedirteni bakışlarıyla lanetleyebilmeli dost.Biz demeli hep,ben veya sen kelimesini kullanmamalı...